διὰ τοῦ χειμῶνος ὅ τε Φίλιππος καὶ ὁ Δικαιόπολις ἐν τοῖς ἀγροῖς πονοῦσιν· ὁ μὲν γὰρ Φίλιππος τὰ πρόβατα θεραπεύει· τὰ γὰρ πρόβατα ἐν τῷ αὐλίῳ ἐστίν. καθ᾿ ἡμέραν οὖν ὁ Φίλιππος ἀμέλγει αὐτὰ καὶ χόρτον παρέχει. ὁ δὲ Δικαιόπολις τὰς ἐλαίας πιέζει καὶ ἔλαιον ποιεῖ.
τέλος δὲ ὁ Δικαιόπολις μάλα κάμνει καὶ οὐκ ἐθέλει πονεῖν. ἡ οὖν γυνὴ τὸν ἄνδρα καλεῖ καί, “ἔπαιρε σεαυτόν, ὦ ἄνερ.” φησίν· “ὁ γὰρ ἥλιος ἀνατέλλει, ὁ δὲ δοῦλος ἤδη ἄγει τοὺς βοῦς πρὸς τὸν ἀγρόν, ἐγὼ δὲ καὶ ἡ θυγάτηρ ἐν νῷ ἔχομεν βαδίζειν πρὸς τὴν κρήνην. ἔπαιρε σεαυτόν· καιρὸς γάρ ἐστι βαδίζειν πρὸς τὸν ἀγρόν.” ὁ δὲ Δικαιόπολις μάλα κάμνει καὶ οὐκ ἐθέλει ἐπαίρειν ἑαυτόν· λέγει οὖν· “μὴ χαλεπὴ ἴσθι, ὦ γύναι· μάλα γὰρ κάμνω καὶ ἐθέλω καθεύδειν.” ἡ δὲ γυνή, “ἀλλ᾿ οὐ δυνατόν ἐστιν,” φησίν, “ἔτι καθεύδειν· καιρὸς γάρ ἐστι πονεῖν. ἔπαιρε σεαυτόν, ὦ ἀργέ.”
ὁ μὲν οὖν Δικαιόπολις μόλις ἐπαίρει ἑαυτὸν καὶ βαδίζει πρὸς τὸν ἀγρόν, ἡ δὲ Μυρρίνη καὶ ἡ Μέλιττα πρὸς τὴν κρήνην βαδίζουσιν (ἡ Μέλιττα θυγάτηρ ἐστίν, κόρη μάλα καλή). ἥ τε οὖν μήτηρ καὶ ἡ θυγάτηρ βραδέως βαδίζουσιν. τὰς γὰρ ὑδρίας φέρουσιν· μεγάλαι δ᾿ εἰσὶν αἱ ὑδρίαι, ὥστε οὐ δυνατόν ἐστι σπεύδειν.
ἡ οὖν Μυρρίνη καὶ ἡ Μέλιττα πρὸς τὴν κρήνην σπεύδουσι καὶ διαπερῶσι τὴν κώμην. ἡ δὲ κώμη οὐ μεγάλη ἐστίν. ἡ δὲ Μυρρίνη τε καὶ ἡ Μέλιττα τὴν ὁδὸν οὐκ ἀγνοοῦσιν. πολλοὶ ἤδη ἄνθρωποι ἐν ταῖς ὁδοῖς εἰσιν· οἱ γὰρ γεωργοὶ ἀπὸ τῆς κώμης πρὸς τοὺς ἀγροὺς σπεύδουσι μετὰ τῶν δούλων. ἐν δὲ τῇ κώμῃ μόνον τὰ παιδία καὶ αἱ γυναῖκες μένουσιν. αἱ δὲ οἰκίαι αἱ ἐν τῇ κώμῃ οὐ μεγάλαι εἰσίν, ἀγροίκοις δὲ ἱκαναί. διὰ τοῦτο οἱ γεωργοὶ τὰς οἰκίας φιλοῦσιν, καὶ μάλα χαίρουσιν ἐπεὶ μετὰ τὰ ἔργα ἐκ τῶν ἀγρῶν οἴκαδε ἐπανέρχονται.
νῦν δὲ οἵ τε γεωργοὶ καὶ τὰ παιδία ἐκ τῶν οἰκιῶν ἐκβαίνουσιν· οἱ μὲν γὰρ εἰς τοὺς ἀγροὺς σπεύδουσιν, τὰ δὲ μετ᾿ ἄλλων ἡλίκων παίζει ἐν τῇ ὁδῷ. ἐν δὲ ταῖς οἰκίαις αἱ γυναῖκες μένουσι καὶ τὰ κατ᾿ οἶκον ἔργα ποιοῦσιν. ἄλλαι δὲ γυναῖκες μετὰ τῶν δουλῶν πρὸς τὴν κρήνην σπεύδουσιν, ὥσπερ ἡ Μυρρίνη καὶ ἡ Μέλιττα.
ἡ μὲν οὖν Μυρρίνη καὶ ἡ Μέλιττα τὴν ἀγορὰν διαβαίνουσιν.
ἡ δὲ ἀγορὰ οὐκ ἔστι μεγάλη ὥσπερ αἱ ἀγοραὶ αἱ τῶν ἄστεων, ἀλλ᾿ ὅμως καλή ἐστιν, καὶ ἀεὶ μεστὴ ἀνθρώπων. οἱ δὲ ἄνθρωποι καθ᾿ ἡμέραν πολὺν χρόνον ἐν τῇ καλῇ ἀγορᾷ διαλέγονται ἀλλήλοις. τέλος δὲ ἀπὸ τῆς ἀγορᾶς ἀποχωροῦσιν, καὶ πρὸς τὰς οἰκίας βαίνουσιν.
ἐπεὶ δὲ ἡ Μυρρίνη καὶ ἡ Μέλιττα τῇ κρήνῃ προσχωροῦσιν, ἰδού, ἄλλαι γυναῖκες ἤδη πάρεισι καὶ τὰς ὑδρίας γεμίζουσιν. ἡ οὖν Μυρρίνη τὰς γυναῖκας καλεῖ καί, “χαίρετε, ὦ φίλαι,” φησίν· “ἆρα ἤδη γεμίζετε τὰς ὑδρίας;” αἱ δὲ λέγουσιν· “χαῖρε καὶ σύ· ναί, ἤδη γεμίζομεν τὰς ὑδρίας· ἐξ ἑωθινοῦ γὰρ πάρεσμεν. ἀλλ᾿ ἐλθὲ δεῦρο ταχέως καὶ ἄκουε· ἄγγελος γὰρ ἥκει ἀπὸ τοῦ ἄστεως· λέγει δὲ ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι ἑορτὴν ποιοῦσιν. ἡμεῖς οὖν ἐν νῷ ἔχομεν βαδίζειν πρὸς τὸ ἄστυ· τοὺς γὰρ χοροὺς ἐθέλομεν θεωρεῖν καὶ τοὺς ἀγῶνας. ἆρα ἐθέλεις καὶ σὺ τὴν ἑορτὴν θεωρεῖν;”
ἐν δὲ τούτῳ γυνή τις ὀνόματι Φαίδρα τῇ κρήνῃ προσχωρεῖ. δούλη δὲ ἀκολουθεῖ. ἡ δὲ δούλη μεγάλην ὑδρίαν φέρει· κάμνει δὲ ἡ δούλη καί, “ὦ δέσποινα,” φησίν, “μὴ οὕτω ταχέως βάδιζε· μεγάλη γάρ ἐστιν ἡ ὑδρία, καὶ οὐ ῥᾴδιόν ἐστι σπεύδειν.” ἡ δὲ Φαίδρα, “μὴ φλυάρει, ὦ δούλη,” φησίν, “ἀλλὰ σπεῦδε. δι᾿ ὀλίγου γὰρ μέλλω οἴκαδέ τε ἐπανιέναι καὶ δεῖπνον παρασκευάζειν τῷ δεσπότῃ. ἆρ᾿ ἀγνοεῖς ὅτι ἀγανακτεῖ, εἰ μὴ δειπνεῖ; χαλεπὸς γάρ ἐστιν ὁ ἀνήρ· σπεῦδε οὖν.” ἡ δὲ δούλη, “ναὶ μὰ τὸν Δία,” φησίν, “μάλα χαλεπός ἐστιν ὁ δεσπότης, εἰ ἀγανακτεῖ. ἐγὼ μὲν ὅλην τὴν ἡμέραν πονῶ· φέρω γὰρ τῷ δεσπότῃ τὸν σῖτον καὶ τὸν οἶνον καὶ τὸ ὕδωρ καὶ πάντα τὰ ἄλλα. ὁ δὲ δεσπότης ἀεὶ χαλεπός ἐστι πρὸς ἐμέ. οὕτω χαλεπός ἐστιν ὁ ἀνὴρ ὥστε πάντες οἱ δοῦλοι φόβον ἔχουσιν, καὶ ἀπὸ τοῦ δεσπότου ἀποχωρεῖν οὐδ᾿ ὀλίγον χρόνον τολμῶσιν, ὅτε ἐν τοῖς ἀγροῖς πονοῦσιν. διὰ τοῦτο δὲ οἱ δοῦλοι τὸν δεσπότην οὐ φιλοῦσιν. οὐ δυνατὸν γάρ ἐστι τοιοῦτον δεσπότην φιλεῖν. εἰ γάρ τις τῶν δούλων κάμνει καὶ καθίζει ὀλίγον χρόνον, ὁ δεσπότης μάλα χαλεπαίνει· αὐτίκα δὲ εἰς τὸν οὐρανὸν βλέπει καί, “ὦ Ζευ δέσποτα,” φησίν, “τί ἐν νῷ ἔχει ποιεῖν οὗτος ὁ δοῦλος;” ἔπειτα πρὸς τὸν δοῦλον τρέχει καὶ αὐτὸν τύπτει. καὶ ἐν τῇ οἰκίᾳ ἀεὶ ἀγανακτεῖ· “ὦ δέσποτα, μὴ τύπτε ἡμᾶς,” ἀλλ᾿ οὐδὲν ἧττον ὁ δεσπότης αὐτοὺς κολάζει. διὰ τί δὲ οὕτω χαλεπός ἐστιν ὁ δεσπότης. ἐγὼ μὲν ἀγνοῶ. μεγάλους γὰρ καὶ ἰσχυροὺς βοῦς ἔχει· ὁ κλῆρος οὐ μέγας ἐστὶν ἀλλὰ καλός· ὁ μὲν ἀγρὸς πολὺν σῖτον, ὁ δὲ σῖτος πολὺ σπέρμα παρέχει. ὁ δὲ δεσπότης οὐ χαίρει ἀλλ᾿ ἀεὶ ἀγανακτεῖ καὶ μάλα χαλεπός ἐστι πρὸς τοὺς δούλους.”
ἡ δὲ δέσποινα, “μὴ φλυάρει, ὦ ἀθλία,” φησίν, “οὕτω γὰρ λέγουσιν οἱ ἀργοί δοῦλοι· οὐδὲν γὰρ ποιεῖν ἐθέλουσιν, καὶ διὰ τοῦτο τὸν δεσπότην ψέγουσιν εἰ αὐτοὺς πονεῖν κελεύει. ἀλλὰ σπεῦδε νῦν· ὥρα γάρ ἐστί σοι βαδίζειν πρὸς τὸν δεσπότην καὶ ὕδωρ φέρειν αὐτῷ.”
ἡ μὲν οὖν δούλη βραδέως βαδίζει πρὸς τὴν κρήνην. ἡ δὲ δέσποινα — μέγας γὰρ λίθος ἐστὶν ἐν τῇ ὁδῷ — προσχωρεῖ καὶ ἐπὶ τῷ μεγάλῳ λίθῳ καθίζει. ἔπειτα δὲ ἐκ τοῦ μεγάλου λίθου πρὸς τὴν δούλην βλέπει. ἡ δὲ οὐκέτι πρὸς τὴν κρήνην βαδίζει ἀλλὰ πρὸς μέγα δένδρον. ἡ οὖν δέσποινα καλεῖ αὐτὴν καί, “τί ποιεῖς, ἀθλία;” φησίν, “διὰ τί οὐ σπεύδεις πρὸς τὴν κρήνην; ἆρα ἐν νῷ ἔχεις ὑπὸ τῷ μεγάλῳ δένδρῳ καθίζειν καὶ καθεύδειν; ἰδού, αἱ γυναῖκες τὰς ὑδρίας ταχέως γεμίζουσι καὶ δι᾿ ὀλίγου οἴκαδε σπεύδουσιν, σὺ δὲ οὐδὲν ποιεῖς· ὑπὸ δένδρῳ καθίζεις καὶ ἡσυχάζεις.” ἡ δὲ δούλη πρὸς τὴν δέσποιναν βλέπει καί, “μὴ οὕτω χαλεπὴ ἴσθι, ὦ δέσποινα,” φησίν· “πολὺς γάρ ἐστιν ὁ πόνος, ἐγὼ δὲ οὐ πολὺν χρόνον ἐν νῷ ἔχω καθίζειν. ἰδού, ὁ ἥλιος φλέγει τε καὶ κατατρίβει με.”
ἡ δὲ δέσποινα, “μὴ φλυάρει,” φησίν· “οὐ καιρός ἐστιν ἡσυχάζειν. οὐδὲν γὰρ ὕδωρ ἐστὶν ἐν τῇ οἰκίᾳ, ἐγὼ δὲ μέλλω οἴκαδε σπεύδειν καὶ δεῖπνον παρασκευάζειν τῷ δεσπότῃ. σπεῦδε οὖν.” ἔπειτα δὲ πρὸς τὰς γυναῖκας λέγει· “οἴμοι, τί ποιῶ; ἡ γὰρ δούλη μεγάλη ἐστὶ καὶ ἰσχυρὰ ἀλλ᾿ οὐκ ἐθέλει πονεῖν. εἰ γὰρ μὴ πάρειμι, οὐδὲν ποιεῖ· ἔτι καὶ νῦν, ἐπεὶ πάρειμί τε καὶ κελεύω αὐτὴν γεμίζειν τὴν ὑδρίαν, ἐν τῇ σκιᾷ ὑπὸ μεγάλῳ δένδρῳ καθίζει καὶ ἡσυχάζει.” ἡ δὲ Μυρρίνη, “μὴ χαλεπὴ ἴσθι, ὦ Φαίδρα,” φησίν· “κάμνει γὰρ ἡ δούλη. ὁ γὰρ ἥλιος φλέγει καὶ κατατρίβει αὐτήν. ἀρ᾿ ἀγνοεῖς ὅτι πολλαὶ δοῦλαι καὶ πολλοὶ δοῦλοι κάμνουσιν, ὅτε φλέγει ὁ ἥλιος, καὶ οὐκ ἐθέλουσι πονεῖν; καὶ ὁ Ξανθίας γάρ, εἰ μὴ ὁ Δικαιόπολις πάρεστιν, οὐ γεωργεῖ τὸν ἀγρόν, οὐδὲ πολλοὺς καὶ μεγάλους λίθους ἐκ τοῦ ἀγροῦ ἐκφέρει. πολλὰ δὲ δένδρα ἐν τῷ ἀγρῷ ἐστιν, καὶ ὁ δοῦλος ἀεὶ ἐν τῇ σκιᾷ ἡσυχάζει. οὕτως ἐν πολλοῖς ἀγροῖς καὶ ἐν πολλαῖς οἰκίαις οἱ δοῦλοι, εἰ μὴ οἱ δεσπόται πάρεισιν, καθεύδουσιν, καὶ οὐ πονοῦσιν. ἔα οὖν αὐτὴν ἡσυχάζειν ὀλίγον χρόνον ἐν τῇ σκιᾷ.”
ἔπειτα ἡ μὲν Μυρρίνη αὖθις πρὸς τὰς γυναῖκας βλέπει. αἱ δὲ γυναῖκες· “τί δέ, ὦ Μυρρίνη; ἆρα ἐθέλεις καὶ σὺ τὴν ἑορτὴν θεωρεῖν;”
ἡ δὲ Μυρρίνη· “τί λέγετε, ὦ φίλαι; ἆρα ἀληθῶς ἑορτὴν ἄγουσιν οἱ Ἀθηναῖοι; ἐγὼ μὲν μάλιστα ἐθέλω αὐτὴν θεωρεῖν· σὺ δέ, ὦ Μέλιττα, ἆρα καὶ σὺ ἐθέλεις θεωρεῖν; ἀλλ᾿ οὐ δυνατόν ἐστιν· χαλεπὸς γάρ ἐστιν ὁ ἀνήρ· ἀεὶ γὰρ πονεῖ καὶ σπανίως ἐθέλει ἰέναι πρὸς τὸ ἄστυ.”
ἡ δὲ Μέλιττα· “ἀλλ᾿ οὐ μάλα χαλεπός ἐστιν ὁ πατήρ· ῥᾴδιον γάρ ἐστι πείθειν αὐτόν.” ἡ δὲ Μυρρίνη· “μὴ οὕτω φλυάρει ἀλλὰ τὴν ὑδρίαν ταχέως γέμιζε· καιρὸς γάρ ἐστιν οἴκαδε ἐπανιέναι.”
ἥ τε οὖν μήτηρ καὶ ἡ θυγάτηρ τὰς ὑδρίας ταχέως πληροῦσι καὶ οἴκαδε βαδίζουσιν. ἐν δὲ τῇ ὁδῷ πταίει ἡ Μέλιττα καὶ καταβάλλει τὴν ὑδρίαν πρὸς τὴν γῆν καὶ θραύει αὐτήν. στενάζει οὖν καί, “οἴμοι,” φησίν, “οὐκ αἰτία εἰμὶ ἐγώ· μεγάλη γάρ ἐστιν ἡ ὑδρία καὶ οὐ δυνατόν ἐστι φέρειν αὐτήν.” ἡ δὲ μήτηρ· “τί λέγεις, ὦ θύγατερ; μὴ φλυάρει ἀλλὰ οἴκαδε σπεῦδε καὶ ἄλλην ὑδρίαν φέρε.”
ἡ μὲν οὖν Μέλιττα οἴκαδε σπεύδει, ἡ δὲ Μυρρίνη βραδέως βαδίζει· μεγάλη γάρ ἐστιν ἡ ὑδρία καὶ οὐ βούλεται καταβάλλειν αὐτήν.
ἡ οὖν οἴκαδε σπεύδει. ἐν δὲ τῇ ἀγορᾷ κόρη τις Μέλιτταν καλεῖ· “ὦ Μέλιττα, ποῖ τρέχεις; διὰ τί οὕτω σπεύδεις;” ἡ δὲ Μέλιττα, “χαῖρε,” φησίν, “ὦ φίλη Νέαιρα. ἐγὼ μὲν οἴκαδε σπεύδω· σὺ δὲ ποῖ τε καὶ πόθεν;” “νῦν δὴ ἀπὸ τοῦ ἄστεως ἥκω. ὦ Μέλιττα, ὡς καλή ἐστιν ἡ Ἀκρόπολις, καλὸς δὲ ὁ Πειραιεύς· ὡς καλὴ δέ ἐστιν ἡ θάλαττα ἡ παρὰ τὰς Ἀθήνας· οὐκ ἄτοπόν ἐστιν ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι τὴν θάλατταν καὶ τὰ ἐν τῇ θαλάττῃ χωρία οὕτως ἀγαπῶσιν. οἱ δὲ Ἀθηναῖοι νῦν ἑορτὴν ἄγουσιν.” ἡ δὲ Μέλιττα, “καὶ αἱ γυναῖκες,” φησίν, “αἱ πρὸς τῇ κρήνῃ τοῦτο λέγουσιν· ἥκει γὰρ ἄγγελος ἀπὸ τοῦ ἄστεως. ἐγὼ μὲν καὶ ἡ μήτηρ ἐν νῷ ἔχομεν τὴν ἑορτὴν θεωρεῖν, ὁ δὲ πατὴρ σπανίως ἐθέλει ἰέναι πρὸς τὸ ἄστυ· ῥᾴδιον δέ ἐστι πείθειν αὐτόν. ἀλλὰ λέγε μοι περὶ τοῦ ἄστεως καὶ περὶ τῆς ἑορτῆς.” ἡ δὲ Νέαιρα, “ἄκουε οὖν,” φησίν. “πολλοὶ μὲν ἄνθρωποι τὴν θάλατταν διαπερῶσιν, τὴν ἑορτὴν βουλόμενοι θεωρεῖν. οὐ μόνον δὲ ἐκ τῆς θαλάττης πολλοὶ ἄνθρωποι ἥκουσι καὶ ἀπὸ τοῦ Πειραιῶς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τῶν ἀγρῶν τῶν περὶ τὸ ἄστυ. ἐν δὲ τῇ θαλάττῃ πολλὰ μὲν πλοῖά ἐστιν, καὶ ἐκ τῶν πλοίων συνεχῶς πολλοὶ ἄνθρωποι ἐκβαίνουσιν. πανταχοῦ δὴ θόρυβος ἐν τῷ Πειραιεῖ ἐστιν.”
ἡ δὲ Μέλιττα, “ἀλλὰ διὰ τί,” φησίν, “εἰς τὸν Πειραιᾶ κατέβης;” ἡ δὲ Νέαιρα, “ὁ πατήρ,” φησίν, “συνθήκην ἐποιήσατο πρός τινα ξένον. ὡς καλὰ δέ ἐστι πάντα τὰ χωρία τὰ περὶ τὰς Ἀθήνας· οὐ μόνον γὰρ καλὴ θάλαττα προσκλύζει, ἀλλὰ καὶ σῖτος πολὺς καὶ πρόβατά ἐστι καὶ δένδρα τὰ καρποφόρα, καὶ πολὺς μὲν οἶνος, πολλὰ δὲ σῦκα, πολὺ δὲ ἔλαιον. ὥσπερ δὲ ἡ γῆ, οὕτω καὶ ἡ περὶ τὴν χώραν θάλαττα παμφορωτάτη ἐστίν. ἔπειτα δὲ πρὸς τὸ ἄστυ ἀπῇμεν· ὦ Μέλιττα, ὅσον τὸ τῶν ἀνθρώπων πλῆθος, ὅσος ὁ θόρυβος, ὅσαι δὲ αἱ βοαί· ἡ δὲ ἀγορὰ μεγάλη ἐστίν, οὐ μικρὰ ὥσπερ ἐν τῇ κώμῃ. πολλὰ μὲν καπηλεῖα ἐν τῇ ἀγορᾷ ἐστιν, πολλὰ δὲ ἐργαστήρια ἐν ταῖς ὁδοῖς οὐ μακρὰν ἀπὸ τῆς ἀγορᾶς· ἐν μὲν γὰρ ταῖς μικραῖς κώμαις, ὤσπερ ἐν τῇ ἡμετέρᾳ. οἱ αὐτοὶ ποιοῦσι κλίνην, θύραν, ἄροτρον, τράπεζαν, πολλάκις καὶ οἰκοδομοῦσιν· ἐν δὲ ταῖς Ἀθήναις ποιεῖ ὁ μὲν τὰς κλίνας, ὁ δὲ τὰς τραπέζας, ὁ δὲ τὰς θύρας.”
ἡ δὲ Μέλιττα, “ὦ Νέαιρα,” φησίν, “ὥρα ἐστί μοι εἰς τὴν οἰκίαν βαδίζειν. ἀλλὰ ἀκολούθει μοι, εἰ σχολάζεις, καὶ πάντα μοι τὰ περὶ τοῦ ἄστεως λέγε.”
αἱ οὖν κόραι ἅμα βαδίζουσιν, καὶ ἀλλήλαις λαλοῦσιν. ἐπεὶ δὲ εἰς τὴν οἰκίαν ἥκουσιν, ἡ μὲν Μέλιττα, “χαῖρε, ὦ Νέαιρα,” φησίν, “ἐν νῷ ἔχω τὸν πατέρα πείθειν. βούλομαι γὰρ καὶ ἐγὼ εἰς τὸ ἄστυ ἰέναι, καὶ τὴν ἑορτὴν καὶ ἄλλα πολλὰ θεωρεῖν.” ἡ δὲ Νέαιρα, “χαῖρε καὶ σύ,” φησίν, “ὦ Μέλιττα,” καὶ ἀποχωρεῖ.
ἡ δὲ Μέλιττα εἰς τὴν οἰκίαν εἰσέρχεται καὶ ὑδρίαν ζητεῖ. τράπεζα δέ ἐστιν ἐν τῇ οἰκίᾳ, καὶ ἐπὶ τῇ τραπέζῃ ὑδρία ἐστίν. ἡ οὖν Μέλιττα πρὸς τὴν τράπεζαν προσχωρεῖ· ἀπὸ δὲ τῆς τραπέζης τὴν ὑδρίαν λαμβάνει, καὶ ἐκ τῆς οἰκίας ἐκβαίνει. ἔπειτα δὲ πρὸς τὴν κρήνην αὖθις σπεύδει. ἐν δὲ τῇ ὁδῷ τῇ Μυρρίνῃ ἐντυγχάνει· ἡ γὰρ Μυρρίνη εἰς τὴν οἰκίαν ὕδωρ φέρει. ἡ οὖν μήτηρ, “τί ποιεῖς,” φησίν, “ὦ Μέλιττα; διὰ τί ἔτι ἐνταῦθα μένεις; ἀλλὰ σπεῦδε· ἴθι ταχέως πρὸς τὴν κρήνην καὶ ὕδωρ εἰς τὴν οἰκίαν φέρε.” ἡ δὲ Μέλιττα, “μὴ ἀγανάκτει,” φησίν, “ὦ μῆτερ· σπεύδω γὰρ ἐγὼ πρὸς τὴν κρήνην.” ἡ κόρη οὐδὲν ἄλλο λέγει, ἀλλὰ τὴν ὁδὸν διατρέχει. ἐπεὶ δὲ τῇ κρήτῃ προσχωρεῖ, ἰδού, ἔτι πολλαὶ πάρεισι γυναῖκες· πολὺν γὰρ χρόνον ἀλλήλαις λαλοῦσιν. ἄλλαι δὲ ἀπὸ τῆς κρήνης ἀποχωροῦσιν, καὶ πρὸς τὰς οἰκίας σπεύδουσιν.
ἐπεὶ δὲ προσχωρεῖ ἡ Μέλιττα, καλοῦσιν αὐτὴν καί, “χαῖρε, Μέλιττα,” φησίν, “τί ποιεῖς; διὰ τί πρὸς τὴν κρήνην αὖθις σπεύδεις;” ἡ δε Μέλιττα, “χαίρετε,” φησίν· “ἡ μήτηρ κελεύει με ἄλλην ὑδρίαν φέρειν,” καὶ τὴν ὑδρίαν γεμίζει. αἱ δέ, “διὰ τί,” φασίν, “ἡ μήτηρ κελεύει σε ἄλλην ὑδρίαν φέρειν; ἆρ᾿ οὐχ ἅλις ὕδατος ἔχει ἐν τῇ οἰκίᾳ;”
ἡ δὲ Μέλιττα τῶν γυναικῶν ἀκούει ἀλλ᾿ οὐδὲν λέγει· οὐ γὰρ ἐθέλει λέγειν αὐταῖς ὅτι τὴν ὑδρίαν κατέβαλεν. ἐπεὶ δὲ τὴν ὑδρίαν γεμίζει, οἴκαδε βαδίζει. μεγάλη δέ ἐστιν ἡ ὑδρία· ἡ οὖν Μέλιττα βραδέως βαδίζει. δι᾿ ὀλίγου δὲ κόρη τις, ὀνόματι Παμφίλη, αὐτὴν διώκει καὶ καλεῖ· “μένε, ὦ φίλη,” φησίν· “ἐγὼ γὰρ μέλλω σοι συλλαμβάνειν· μεγάλη γάρ ἐστιν ἡ ὑδρία, σὺ δὲ μάλα κάμνεις.” μένει οὖν ἡ Μέλιττα καὶ τὴν ὑδρίαν τῇ Παμφίλῃ παρέχει. οὕτως οὖν πρὸς τὴν οἰκίαν βραδέως βαδίζουσιν. δι᾿ ὀλίγου δὲ ἡ Παμφίλη μάλα κάμνει καί, “μεγάλη ἐστὶν ἡ ὑδρία καὶ μόλις δυνατόν ἐστιν αὐτὴν φέρειν. κάθιζε οὖν καὶ ἡσύχαζε· μάλα γὰρ κάμνω.” καθίζουσιν οὖν παρὰ τὴν ὁδὸν καὶ ἡσυχάζουσιν.
δι᾿ ὀλίγου δὲ ἡ Μέλιττα, “οἴμοι,” φησίν. “ὥρα ἐστὶ σπεύδειν οἴκαδε.” αἴρει οὖν τὴν ὑδρίαν καὶ ταχέως βαδίζει. δι᾿ ὀλίγου δὲ πταίει· πίπτει οὖν πρὸς τὴν γῆν καὶ θραύει τὴν ὑδρίαν. στενάζει οὖν καὶ δακρύει καί, “ὦ Ζεῦ,” φησίν, “τί ποτε λέγειν μέλλει ἡ μήτηρ;”
ἡ δὲ Παμφίλη, “μὴ δάκρυε, Μέλιττα,” φησίν· “ἐγὼ γάρ σοι συλλαμβάνω· μέλλω γὰρ οἴκαδε τρέχειν καὶ ἄλλην ὑδρίαν ἐκ τῆς ἐμῆς οἰκίας φέρειν. σὺ μὲν οὖν μένε, ἐγὼ δὲ δι᾿ ὀλίγου ἐπάνειμι.” ἡ μὲν οὖν Μέλιττα παρὰ τὴν ὁδὸν καθίζει, ἡ δὲ Παμφίλη οἴκαδε τρέχει καὶ ἄλλην ὑδρίαν φέρει. ἔπειτα δὲ πρὸς τὴν κρήνην σπεύδει καὶ τὴν ὑδρίαν γεμίζει. τέλος δὲ πρὸς τὴν Μέλιτταν σπεύδει καὶ τὴν ὑδρίαν αὐτῇ παρέχει. ἡ δὲ Μέλιττα χαίρει καὶ τὴν Παμφίλην φιλεῖ. οὕτως οὖν τὴν ὑδρίαν οἴκαδε φέρει.
πολλαὶ γυναῖκες ἥκουσιν εἰς τὴν κρήνην. ἐν ᾧ δὲ γεμίζουσι τὰς ὑδρίας, ἄγγελος προσχωρεῖ. ἐπεὶ δὲ πάρεστιν, “ἀκούετε, γυναῖκες,” φησίν· “οἱ γὰρ Ἀθηναῖοι ἑορτὴν ἄγουσιν. ἆρ᾿ οὐκ ἐθέλετε αὐτὴν θεωρεῖν; πείθετε οὖν τοὺς ἄνδρας ὑμᾶς ἐκεῖσε ἄγειν.” αἱ δὲ γυναῖκες χαίρουσι καὶ λέγουσιν· “μάλιστα ἐθέλομεν θεωρεῖν καὶ ἐν νῷ ἔχομεν τοὺς ἄνδρας πείθειν.” τὰς οὖν ὑδρίας ταχέως γεμίζουσι καὶ οἴκαδε σπεύδουσιν. ἐπεὶ δὲ ἥκουσιν οἱ ἄνδρες ἐκ τῶν ἀγρῶν, ἑκάστη ἡ γυνὴ λέγει· “ἄκουε, ὦ φίλε ἄνερ· ἄγγελος γὰρ πάρεστι καὶ λέγει ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι ἑορτὴν ποιοῦσιν. ἆρ᾿ οὐκ ἐθέλεις με ἐκεῖσε ἄγειν;” καὶ ῥᾳδίως πείθουσιν αὐτούς· οἱ γὰρ ἄνδρες αὐτοὶ ἐθέλουσι τὴν ἑορτὴν θεωρεῖν.
ἐν δὲ τῇ ὁδῷ ἡ Μέλιττα ἄλλας κόρας ὁρᾷ. αἱ δὲ κόραι τὴν Μέλιτταν ὁρῶσι καὶ καλοῦσιν αὐτήν· “χαῖρε, ὦ Μέλιττα,” φασίν. ἡ δὲ Μέλιττα, “χαίρετε, ὦ φίλαι,” φησίν. “τί ποιεῖτε;” αἱ δέ, “ἐλθὲ δεῦρο,” φασίν, “ὦ Μέλιττα, καὶ βλέπε· ὁρῶμεν γὰρ πρόβατα ἐν τῷ ἀγρῷ. ἆρα καὶ σὺ ὁρᾷς τὰ πρόβατα;” ἡ δὲ Μέλιττα· “ποῦ ἐστι τὰ πρόβατα; ἐγὼ γὰρ οὐχ ὁρῶ αὐτά· τί δὲ ὁρᾶτε ὑμεῖς;” αἱ δέ· “βλέπε δεῦρο. ἆρα οὐχ ὁρᾷς σὺ τὰ πρόβατα τὰ ἐν τῷ τοῦ Φιλίππου ἀγρῷ;” ἡ δὲ Μέλιττα· “ἀλλὰ οὐ δυνατόν ἐστιν· ὁ γὰρ Φίλιππος τὰ πρόβατα ἐν τῷ αὐλίῳ ἔχει· ἀλλὰ οὐ ῥᾴδιόν ἐστιν ὁρᾶν.” αἱ δὲ κόραι, “διὰ τί,” φασίν, “οὐ καταβαίνομεν εἰς τὸν ἀγρὸν καὶ τὰ πρόβατα ὁρῶμεν; οὐ γὰρ μακρά ἐστιν ἡ ὁδός.”
ἐν δὲ τούτῳ προσχωρεῖ νεανίας τις ὀνόματι Φαῖδρος· δοῦλος δὲ αὐτῷ ἀκολουθεῖ. ὁ δὲ νεανίας βοᾷ καί, “σπεῦδε, ὦ δοῦλε,” φησίν, “ἆρα οὐχ ὁρᾷς τὰ πρόβατα τὰ ἐν τῷ ἀγρῷ; ἆρα οὐχ ὁρᾷς ὅτι τὰ πρόβατα ἐκβαίνει ἐκ τοῦ αὐλίου; σπεῦδε, σπεῦδε, καὶ ἔλαυνε αὐτὰ αὖθις εἰς τὸ αὔλιον.” ὁ δὲ δοῦλος, “ἀλλὰ οὐ δυνατόν ἐστι σπεύδειν,” φησίν, “ὦ δέσποτα· ὁ γὰρ ἥλιος μάλα φλέγει, ἐγὼ δὲ μάλα κάμνω.” ὁ δὲ Φαῖδρος μέγα βοᾷ καί, “μὴ φλυάρει, ὦ μαστιγία,” φησίν, “ἴθι δὴ καὶ σπεῦδε.” μέγα οὖν βοῶσιν ὅ τε δοῦλος καὶ ὁ δεσπότης· τρέχουσι δὲ πρὸς τὰ πρόβατα καὶ ἐξελαύνουσιν αὐτὰ ἐκ τοῦ ἀγροῦ εἰς τὸ αὔλιον.
αἱ δὲ κόραι ὁρῶσιν ὅτι ὅ τε Φαῖδρος καὶ ὁ δοῦλος τὰ πρόβατα εἰς τὸ αὔλιον ἐλαύνουσιν. ἡ οὖν Μέλιττα ταῖς φίλαις λέγει· “ἆρα ὁρᾶτε; τὰ πρόβατα οὐκ ἔστι τοῦ Φιλίππου ἀλλὰ τοῦ Φαίδρου. χαίρετε, ὦ φίλαι. ὥρα ἐστί μοι οἴκαδε σπεύδειν.”