ἡ δὲ Μυρρίνη, ἐπεὶ ἔμαθεν ὅτι τυφλός ἐστιν ὁ παῖς, καδρύουσα τῷ ἀνδρί, “ὦ Ζεῦ,” ἔφη, “τί δεῖ ἡμᾶς ποιεῖν; τοῖς θεοῖς εὔχου βοηθεῖν ἡμῖν.” ὁ δὲ Δικαιόπολις, “ἀλλὰ δεῖ ἡμᾶς τὸν παῖδα φέρειν παρὰ ἰατρόν τινα,” ἔφη· “ἀλλ᾿ ἑσπέρα ἤδη γίγνεται. νῦν οὖν δεῖ πρὸς τὴν τοῦ ἀδελφοῦ οἰκίαν σπεύδειν καὶ αἰτεῖν αὐτὸν ἡμᾶς δέχεσθαι. αὔριον δὲ δεῖ ζητεῖν ἰατρόν.”
βραδέως οὖν τῷ παιδὶ ἡγούμενοι βαδίζουσι πρὸς τὴν τοῦ ἀδελφοῦ οἰκίαν. ἐπεὶ δ᾿ ἀφίκοντο, ὀ μὲν Δικαιόπολις ἔκοψε τὴν θύραν. ὁ δὲ ἀδελφὸς πρὸς τὴν θύραν ἐλθὼν καὶ τὸν Δικαιόπολιν ἰδών, “χαῖρε, ὦ ἄδελφε,” ἔφη· “πῶς ἔχεις; σὺ δέ, ὦ Μυρρίνη, χαῖρε καὶ σύ. ἀλλ᾿ εἴπετέ μοι, τί πάσχετε; διὰ τί οὐκ ἐπανέρχεσθε εἰς τοὺς ἀγροὺς ἀλλ᾿ ἔτι μένετε ἐν τῷ ἄστει; ἑσπέρα γὰρ ἤδη γίγνεται.” ὁ δὲ Δικαιόπολις· “ἐγὼ μὲν καλῶς ἔχω, ὁ δὲ παῖς, ἰδού, τυφλὸς γὰρ γέγονεν· οὐδὲν ὁρᾷ. πάρεσμεν οὖν αἰτοῦντές σε ἡμᾶς δέχεσθαι.” ὁ δὲ ἀδελφὸς ἰδὼν τὸν παῖδα τυφλὸν ὄντα, “ὦ Ζεῦ,” ἔφη, “τί ποτε ἔπαθεν ὁ παῖς; εἰσέλθετε καὶ εἴπετέ μοι τί ἐγένετο.”
οὕτως εἰπὼν εἰσήγαγεν αὐτοὺς εἰς τὴν οἰκίαν· οἱ δὲ πάντα τὰ γενόμενα αὐτῷ εἶπον. ὁ δὲ τὴν γυναῖκα καλῶν, “ἐλθὲ δεῦρο,” ἔφη· “πάρεισι γὰρ ὅ τε Δικαιόπολις καὶ ἡ Μυρρίνη· ὁ δὲ Φίλιππος δεινὸν ἔπαθεν· τυφλὸς γὰρ γέγονεν. κόμιζε οὖν αὐτόν τε καὶ τὰς γυναῖκας εἰς τὸν γυναικῶνα. σὺ δέ, ὦ ἄδελφε, ἐλθὲ δεῦρο.” ὅ τε οὖν Δικαιόπολις καὶ ὁ ἀδελφὸς εἰς τὸν ἀνδρῶνα εἰσελθόντες πολλὰ διαλέγονται σκοποῦντες τί δεῖ ποιεῖν. τέλος δὲ ὁ ἀδελφός, “ἅλις λόγων,” ἔφη· “ἐγὼ σοφὸν ἰατρὸν ἔγνωκα καὶ αὔριον, εἴ σοι δοκεῖ, κομιῶ ὑμᾶς παρὰ αὐτόν. νῦν δέ — ὀψὲ γάρ ἐστιν — δεῖ ἡμᾶς καθεύδειν.”
ὁ δὲ Φίλιππος οὐ βούλεται καθεύδειν· δακρύων γὰρ λέγει· “οἴμοι τάλας, τίς αἴτιος ταύτης τῆς συμφορᾶς μοι ἐγένετο; ἀμέλει τῶν θεῶν τις· ὅτε γὰρ ἐν τῇ ὁδῷ ἐπῆρα ἐμαυτὸν τυφλὸς γενόμενος, ἐξαίφνης ἔμαθον ὅτι οἱ θεοὶ με μισοῦσιν. διὰ τί οὐκ ἀπέθανον τότε; οὐ γὰρ βούλομαι πάντα τὸν βίον τυφλὸς εἶναι. ὦ πάππα φίλε, ὦ μαμμία, βοηθεῖτέ μοι ταῦτα παθόντι.”
ἡ δὲ μήτηρ, παραμυθεῖσθαι καὶ θαρρύνειν τὸν παῖδα βουλομένη, καὶ λαβομένη τῆς χειρὸς αὐτοῦ, “θάρρει, ὦ φίλε παῖ,” φησίν, “καὶ μὴ δάκρυε· ἐγὼ γὰρ καὶ ὁ πατὴρ πάρεσμέν σοι. μὴ λέγε ὅτι οἱ θεοὶ μισοῦσί σε· πολλάκις γὰρ τὰ παθήματα τοῖς ἀνθρώποις μαθήματα ἐγένοντο. πολλάκις δὲ οἱ θεοὶ παρέσχον τοῖς ἀνθρώποις ἀγαθόν τε καὶ κακὸν ἅμα, ὥσπερ τῷ Ὁμήρῳ τῷ ποιητῇ· αὐτὸς μὲν γὰρ τυφλὸς ἐγένετο, ἡ δὲ Μοῦσα καλὴν φωνὴν αὐτῷ παρέσχεν, μάλα αὐτὸν φιλοῦσα. ἀλλὰ μὴ φοβοῦ, ὦ παῖ· βουλόμεθα γάρ σε πρὸς τὸν ἰατρὸν ἄγειν ὅ τε πατὴρ καὶ ἐγώ.”
ὁ δὲ Φίλιππος· “τίς δὲ ἰατρός ἐστι νῦν ἐν τῇ πόλει; εἰ δέ εἰσιν ἰατροί, πολὺ ἀργύριον λαβεῖν βούλονται, ἡμεῖς δὲ οὐκ ἔχομεν.” ὁ δὲ πατὴρ ἀποκρινόμενος ἔφη· “μὴ ταῦτα φοβοῦ, ὦ παῖ· καὶ γὰρ οὐ πολὺ ἀργύριον λαβόντες οἱ ἰατροὶ οἱ ἐν ἄστει βοηθεῖν σοι μέλλουσιν.”
ὁ δὲ ἀδελφὸς ὑπολαβὼν εἶπεν· “σοὶ δέ, ὦ Δικαιόπολι, ὑπάρχει μὲν τὰ ἐμὰ χρήματα, ὡς ἐγὼ οἶμαι, ἱκανά. ἔπειτα φίλους πολλοὺς ἔχω ἐν ταῖς Ἀθήναις ἑτοίμους ἀργύριόν μοι δανείζειν. ἀνδρεῖος δὲ εἶ σύ, ὦ παῖ, καὶ ἀνδρείῳ σοι ὄντι οἱ θεοὶ βοηθεῖν μέλλουσιν. πολλοὶ γὰρ ἀνδρεῖοι νεανίαι ἐν ταῖς μάχαις τραύματα ἔλαβον, ὥσπερ σὺ ἔλαβες. οἱ δὲ θεοὶ ἀεὶ αὐτοῖς βοηθοῦσιν, μάλα αὐτοὺς φιλοῦντες.”
ὁ δὲ Φίλιππος· “ἀλλὰ πολλάκις καὶ ἀπέθανον οἱ ἀνδρεῖοι ἔργα ποιοῦντες.”
ἡ δὲ μήτηρ· “μὴ φλυάρει, ὦ τέκνον, ἀλλ᾿ ἄκουέ μου. ἆρα γιγνώσκεις σὺ τὸν Χαιρεφῶντα, τὸν τοῦ πατρός σου φίλον καὶ ἑταῖρον;”
“Ναὶ μὰ τὸν Δία,” ἔφη ὁ παῖς, “ἔχει γὰρ ἀγρὸν οὐ μακρὰν ἀπὸ τῆς οἰκίας ἡμῶν, καὶ πολλάκις ὁ πατήρ με ἐκεῖσε ἤγαγεν.”
καὶ ἡ Μυρρίνη· “ἆρα γιγνώσκεις τί ἔπαθε πάθος ἔτι παῖς ὤν;”
“οὐκ ἔγωγε, ὦ μῆτερ,” ἔφη ὁ Φίλιππος, “ἀλλὰ εἰπέ μοι.”
“ἄκουε δή. ὁ Χαιρεφῶν, ἔτι παῖς ὤν, προελθών ποτε ὀλίγον ἀπὸ τοῦ ἑαυτοῦ κλήρου, ηὗρεν ἄντρον τι τοιοῦτον οἷον Ὅμηρος εἶπεν.”
ὁ δὲ Φίλιππος ὑπολαβών, “ἆρα τὸ τοῦ Κύκλωπος,” ἔφη, “λέγεις;”
“ναί. λαβὼν οὖν δύο ἑταίρους εἰσῆλθεν εἰς τὸ ἄντρον, περισκοπεῖν τὰ πάντα βουλόμενος.”
“τίνας δὲ ἔσχεν ἑταίρους;” ἔφη ὁ Φίλιππος.
“ἡμᾶς ἔλαβεν ἑταίρους τὸ ἄντρον εὑρών,” ὁ Δικαιόπολις ὑπολαβὼν ἔφη· “ἐμὲ καὶ τὸν ἀδελφόν μου ἔτι παῖδας ὄντας.”
“τί οὖν ἐγένετο; εἰπέ μοι, ὦ παππία.”
“λαβόντες δὲ λαμπάδας πάντες ἅμα ἤλθομεν τὸ ἄντρον ζητοῦντες. ἐγὼ δέ, τὴν ὁδὸν αὖθις εὑρεῖν βουλόμενος, λίθους ἔλιπον μετ᾿ ἐμὲ βαδίζοντα. εὑρόντες δὲ τὸ ἄντρον εἰσήλθομεν, ὡς ἡ μήτηρ σοι εἶπεν. ἆρ᾿ ἀληθῆ λέγω, ὦ ἄδελφε;”
ὁ δὲ ἀδελφός· “πῶς γὰρ οὔ; ἐγὼ μὲν ἔλαβον δύο λαμπάδας· σὺ γὰρ οὐκ ἔλαβες, μικροὺς λίθους ἐν ταῖς χερσὶν ἔχων· ὁ δὲ Χαιρεφῶν, οἰόμενος εἰς μάχην τινὰ ἐλθεῖν, ὥσπερ ὁ Ὀδυσσεὺς ἐπὶ τὸν Κύκλωπα, ξίφος τῇ δεξιᾷ ἔλαβεν, τῇ δὲ ἀριστερᾷ λαμπάδα εἶχεν. οὕτως εἰσήλθομεν εἰς τὸν σκότον τὸν τοῦ ἄντρου.”
“ἐλάβομεν καὶ τὸν κύνα μεθ᾿ ἡμῶν, μέγα τε καὶ καλὸν ζῷον ὄντα, ὀνόματι Κέρβερον. ἆρα οὐ μέμνησαι σύ, ὦ ἄδελφε; αὐτὸς γὰρ ἔσωσ᾿ ἡμᾶς ἐκ τοῦ κινδύνου.”
“ἀλλ᾿ οὐκ ἐλάβετε σῖτόν τε καὶ ὕδωρ, ὥσπερ εἰς μακρὰν ὁδὸν πορευόμενοι,” ἡ μήτηρ ὑπολαβοῦσα ἔφη, “καὶ διὰ τοῦτο κίνδυνος μέγας ἐγένετο ὑμῖν ἀποθανεῖν ἐν τῷ σπηλαίῳ. οὐδὲν γάρ, ὦ παῖ, ἔλαβον πλὴν τοῦ ξίφους καὶ τῶν λαμπάδων.”
“προελθόντες δέ,” ἔφη ὁ τοῦ Δικαιοπόλιδος ἀδελφός, “μόλις ἐν τῷ τοῦ σπηλαίου σκότῳ εἴδομέν τι, καίπερ τὰς λαμπάδας ἔχοντες. ἔπειτα ὁ Χαιρεφῶν ὁ προβαίνων ἐξαίφνης ἔπταισεν· κατέπεσε δὲ εἰς χάσμα τι τῆς γῆς, καὶ ἀκίνητος ἔμεινεν. ἐγὼ δέ, βοηθεῖν βουλόμενος αὐτῷ πεσόντι, τὰς λαμπάδας ἀπέβαλον· αἱ δὲ πεσοῦσαι ἔσβησαν.
“πανταχοῦ σκότος ἐξαίφνης ἐγένετο περὶ ἡμῶν. φόβος δὲ ἔλαβεν ἡμᾶς τότε μέγας. κατήλθομεν δὲ βραδέως εἰς τὸ χάσμα, καίπερ οὐδὲν ἰδόντες, γιγνώσκειν βουλόμενοι τί ποτε ὁ Χαιρεφῶν πεσὼν ἔπαθεν.”
“μόλις δὲ αὐτὸν ἐν τῷ τοῦ χάσματος μυχῷ ηὕρομεν κείμενον. δι᾿ ὀλίγου δὲ κινεῖται καὶ ἀναπνεῖ. τέλος δὲ ἐπαίρει ἑαυτὸν καί, ‘διὰ τί,’ λέγει, ‘πανταχοῦ σκότος ἐστίν; ἆρα τυφλός εἰμι;’ ὁ δὲ πατήρ σου, ‘οὐδαμῶς,’ ἔφη, ‘οὐ γὰρ σὺ τυφλὸς εἶ, ἀλλὰ πάντες ἐν τῷ τοῦ σπηλαίου σκότῳ ὥσπερ τυφλοί ἐσμεν. οὐκέτι γὰρ λαμπάδας ἔχομεν. δεῖ οὖν ἡμᾶς ἐν τῷ σκότῳ βαδίζειν, εἰ τὴν τοῦ ἄντρου εἴσοδον αὖθις εὑρεῖν βουλόμεθα.’
“ἐγὼ μὲν οὖν, πάντων πρεσβύτατος ὤν, ἡγεμὼν τῶν ἄλλων ἐν τῷ σκότῳ ἐγενόμην. σὺ δέ, ὦ Δικαιόπολι, αἴτιος ἐγένου τῆς ἡμῶν πάντων σωτηρίας. ὁ γὰρ σὸς πατήρ, ὦ παῖ, τῷ κυνί, ‘ἴθι δή, ὦ Κέρβερε,’ ἔφη, ‘εὑρὲ τὴν ὁδόν.’ ὁ δὲ κύων ὀσφραινόμενος τὴν ὁδὸν ηὗρε καὶ οἴκαδε ἐπανῆλθεν. ἐν δὲ τούτῳ ἡμεῖς μάλα φοβούμενοι μόλις ἐν τῷ σκότῳ προχωρεῖν οἷοί τ᾿ ἐγενόμεθα. ὦ παῖ, οὐδενὶ πώποτε τοσαύτη συμφορὰ ἐγένετο ὅση ἡμῖν τότε, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ.”
ὁ δὲ Φίλιππος, “ἆρα καὶ ὑμεῖς,” ἔφη, “οἷοί τε ἐγένεσθε τὴν τοῦ ἄντρου εἴσοδον εὑρεῖν;”
“οὐδαμῶς,” ἔφη ἡ μήτηρ, “οὐ γὰρ ἱκανοὶ ἐγένοντο διὰ τὸν σκότον πορεύεσθαι καὶ τὴν ὁδὸν εὑρεῖν.”
“πᾶσαν τὴν νύκτα,” ὑπολαβὼν ὁ Δικαιόπολις ἔφη, “περιήλθομεν ἐν κύκλῳ τὸ σπήλαιον, ἐξελθεῖν οὐ δυνάμενοι, ὥσπερ εἰς λαβύρινθον ἐμπεσόντες. τέλος δὲ τοῦ κυνὸς ὑλακτοῦντος ἀκούομεν· ὁ δὲ πατὴρ ἡμῶν καλεῖ ἡμᾶς βοῶν. εἴδομεν δὲ μετ᾿ οὐ πολὺν χρόνον λαμπάδος φῶς, καὶ τὸν πατέρα εἰσελθόντα. ἰδὼν γὰρ τοὺς λίθους λελειμμένους ἐν τῇ ὁδῷ καὶ τῷ κυνὶ ἑπόμενος ηὗρε τὸ ἄντρον. ἀλλὰ τότε μόνον ᾐσθόμεθα ὅτι ὁ Χαιρεφῶν τυφλός ἐστιν. οὐδὲν γὰρ εἶδεν, οὔτε τὸ φῶς, οὔτε τὸν κύνα, οὔτε τὸν πατέρα ἡμῶν.
“λαβόντες οὖν αὐτὸν εἴλομεν ἐκ τοῦ σπηλαίου δακρύοντα καὶ στενάζοντα, καὶ ἠγάγομεν πρὸς τὴν οἰκίαν αὐτοῦ.
“ὁ δὲ πατὴρ αὐτοῦ, ὡς εἶδε τὸν υἱὸν τυφλὸν γενόμενον, πρῶτον μὲν ἐστέναξεν, ἔπειτα δὲ εἶπεν ὅτι δεῖ ἡμᾶς τὸν παῖδα εἰς τὸ τοῦ Ἀσκληπιοῦ ἱερὸν ἄγειν. ἡμεῖς δὲ οὐκ ἐδυνάμεθα· αὐτὸς οὖν τὸν υἱὸν ἤγαγεν. ἐπεὶ δὲ ἀφίκετο πρὸς τὸν θεὸν ἄγων τὸν ἑαυτοῦ παῖδα, πρῶτον μὲν ἐπὶ θάλατταν αὐτὸν ἤγαγε καὶ ἔλουσεν αὐτόν. ἔπειτα πρὸς τὸ τέμενος ἦλθον τοῦ θεοῦ. ἐκεῖ τὸν παῖδα κατέκλινεν, ὁ δὲ τῇ ὑστεραίᾳ ἡγείρατο βλέπων. καὶ σὺ αὐτὸν εἶδες νῦν πάντα ὁρῶντα. πολλὰ δὲ καὶ θαυμαστὰ τοιαῦτα ἄλλα ἐγένοντο ἐν τῷ τοῦ Ἀσκληπιοῦ ἱερῷ.”
“μὴ οὖν φοβοῦ, ὦ φίλε παῖ,” ἔφη ἡ μήτηρ· “δι᾿ ὀλίγου γὰρ καὶ σὺ ἀναβλέψῃ. νῦν δὲ κάθευδε ἥσυχος· ὀψὲ γάρ ἐστιν.”
τῇ δὲ ὑστεραίᾳ, ἐπεὶ πρῶτον ἡμέρα ἐγένετο, τὰς γυναῖκας ἐν τῇ οἰκίᾳ λιπόντες ὅ τε Δικαιόπολις καὶ ὁ ἀδελφὸς τὸν Φίλιππον εἰς τὴν ὁδὸν ἤγαγον. ὁ δὲ τῆς τοῦ πατρὸς χειρὸς ἐλάβετο ἀλλ᾿ ὅμως πρὸς τοὺς λίθους πταίων πρὸς τὴν γῆν κατέπεσεν. ὁ οὖν πατὴρ αἴρει αὐτὸν καὶ φέρει. οὕτως οὖν πορευόμενοι δι᾿ ὀλίγου ἀφίκοντο εἰς τὴν τοῦ ἰατροῦ οἰκίαν. ὁ δ᾿ ἀδελφός, “ἰδού,” ἔφη· “εἰς τοῦ ἰατροῦ ἥκομεν. ἐλθὲ δεῦρο καὶ κόπτε τὴν θύραν.” τοῦτο εἰπὼν ὁ ἀδελφὸς οἴκαδε ἐπανῆλθεν.
ὁ οὖν Δικαιόπολις προσελθὼν ἔκοψε τὴν θύραν, ἀλλ᾿ οὐδεὶς ἦλθεν. ἐπεὶ δ᾿ αὖθις ἔκοψεν, δοῦλός τις ἐξελθών, “βάλλ᾿ ἐς κόρακας.” ἔφη· “τίς ὢν σὺ κόπτεις τὴν θύραν;” ὁ δὲ Δικαιόπολις· “ἀλλ᾿, ὦ δαιμόνιε, ἐγώ εἰμι Δικαιόπολις· τὸν δὲ παῖδα κομίζω παρὰ τὸν σὸν δεσπότην· τυφλὸς γὰρ γέγονεν.” ὁ δὲ δοῦλος· “ἀλλ᾿ οὐ σχολὴ αὐτῷ.” ὁ δὲ Δικαιόπολις· “ἀλλ᾿ ὅμως κάλει αὐτόν· δεινὰ γὰρ ἔπαθεν ὁ παῖς· ἀλλὰ μένε, ὦ φίλε.” καὶ οὕτως εἰπὼν δύο ὀβολοὺς τῷ δούλῳ παρέσχεν. ὁ δέ· “μένετε οὖν ἐνταῦθα. ἐγὼ γὰρ τὸν δεσπότην καλῶ, εἴ πως ἐθέλει ὑμᾶς δέχεσθαι.”
ὅ τε οὖν πατὴρ καὶ ὁ παῖς ὀλίγον τινὰ χρόνον μένουσιν ἐπὶ τῇ θύρᾳ. ἔπειτα δ᾿ ὁ δοῦλος ἐξελθών, “εἰσέλθετε,” ἔφη· “ὁ γὰρ δεσπότης ἐθέλει ὑμᾶς δέχεσθαι.” ὁ οὖν πατὴρ τῷ παιδὶ εἰσηγούμενος τὸν ἰατρὸν εἶδεν ἐν τῇ αὐλῇ καθιζόμενον. προσελθὼν οὖν, “χαῖρε,” ἔφη· “ἐγὼ μέν εἰμι Δικαιόπολις Χολλείδης, κομίζω δὲ παρὰ σὲ τὸν ἐμὸν παῖδα· δεινὰ γὰρ ἔπαθεν· τυφλὸς γέγονεν.” ὁ δὲ ἰατρός· “δεῦρο ἐλθέ, ὦ παῖ. τί ἔπαθες; πῶς τυφλὸς ἐγένου;” ὁ μὲν οὖν Δικαιόπολις πάντα τῷ ἰατρῷ εἶπεν, ὁ δὲ τοὺς τοῦ παιδὸς ὀφθαλμοὺς πολὺν χρόνον σκοπεῖ. τέλος δέ· “ἐγὼ μὲν οὐ δύναμαι αὐτὸν ὠφελεῖν. οὐδὲν γὰρ νοσοῦσιν οἱ ὀφθαλμοί. οὐκ οὖν δύνανται ὠφελεῖν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ τοῖς γε θεοῖς πάντα δυνατά. δεῖ οὖν σε κομίζειν τὸν παῖδα πρὸς τὴν Ἐπίδαυρον καὶ τῷ Ἀσκληπιῷ εὔχεσθαι, εἴ πως ἐθέλει αὐτὸν ἰᾶσθαι.” ὁ δὲ Δικαιόπολις· “οἴμοι, πῶς γὰρ ἔξεστί μοι πένητι ὄντι πρὸς τὴν Ἐπίδαυρον ἰέναι;” ὁ δὲ ἰατρός, “σὸν ἔργον, ὦ ἄνθρωπε,” ἔφη· “χαίρετε.”
ὁ δὲ Δικαιόπολις μάλα λυπούμενος βαδίζει πρὸς τὴν θύραν καὶ τῷ παιδὶ οἴκαδε ἡγεῖται. ἀφικόμενος δὲ πάντα τὰ γενόμενα τῷ ἀδελφῷ εἶπεν. ἡ δὲ Μυρρίνη πάντα μαθοῦσα· “ἔστω· οὐ δυνάμεθα τῇ ἀνάγκῃ μάχεσθαι. δεῖ σε οὖν τὸν παῖδα πρὸς τὴν Ἐπίδαυρον κομίζειν.” ὁ δὲ Δικαιόπολις, “ἀλλὰ πῶς ἔξεστί μοι, ὦ γύναι,” ἔφη, “τὸν παῖδα ἐκεῖσε ἄγειν; δεῖ πεζῇ ἰέναι ὁ παῖς τυφλὸς ὤν. πῶς οὖν ἔξεστι τὸν μισθὸν παρασχεῖν τῷ ναυκλήρῳ; οὐ γάρ ἐστί μοι τὸ ἀργύριον.”
ὁ δὲ ἀδελφός, “μὴ φρόντιζε, ὦ φίλε,” ἔφη. καὶ πρὸς τὴν κυψέλην ἐλθὼν πέντε δραχμὰς ἐξεῖλε καὶ τῷ Δικαιοπόλιδι παρέσχεν. ὁ δὲ τὸ ἀργύριον δέχεται καὶ μεγάλην χάριν ἔχων, “ὦ φίλτατ᾿ ἀνδρῶν,” ἔφη, “τοὺς θεοὺς εὔχομαι πάντα ἀγαθά σοι παρέχειν οὕτως εὔφρονι ὄντι.” οὕτως οὖν δοκεῖ αὐτοῖς τῇ ὑστεραίᾳ πρὸς τὸν Πειραιᾶ σπεύδειν καὶ ναῦν τινα ζητεῖν πρὸς τὴν Ἐπίδαυρον μέλλουσαν πλεῖν.
ἐπεὶ δὲ ἀπέθανεν ὁ Πολυκράτης, οἱ Πέρσαι τούς τε ἄλλους θεράποντας τοῦ Πολυκράτους λαβόντες καὶ τὸν Δημοκήδη εἰς Σοῦσα ἐκόμισαν. δι᾿ ὀλίγου δὲ ὁ βασιλεὺς κακόν τι ἔπαθεν· ἀπὸ τοῦ ἵππου γὰρ πεσὼν τὸν πόδα ἔβλαψεν. οἱ δὲ ἰατροὶ οὐκ ἐδύναντο αὐτὸν ὠφελεῖν. μαθὼν δὲ ὅτι ἰατρός τις Ἑλληνικὸς πάρεστιν ἐν τοῖς δούλοις, τοὺς θεράποντας ἐκέλευσε τὸν Δημοκήδη παρ᾿ ἑαυτὸν ἀγαγεῖν. ὁ οὖν Δημοκήδης εἰς μέσον ἦλθεν, πέδας τε ἕλκων καὶ ῥάκεσιν ἐσθημένος. ὁ οὖν βασιλεὺς ἰδὼν αὐτὸν ἐθαύμασε καὶ ἤρετο εἰ δύναται τὸν πόδα ἰατρεύειν. ὁ δὲ Δημοκήδης φοβούμενος εἶπεν ὅτι οὐκ ἔστιν ἰατρὸς σοφὸς ἀλλ᾿ ἐθέλει πειρᾶσθαι. ἐνταῦθα δὴ Ἑλληνικῇ ἰατρείᾳ χρώμενος τὸν πόδα ταχέως ἰάτρευσεν. οὕτως οὖν φίλος ἐγένετο τῷ βασιλεῖ, ὁ δὲ πολὺ ἀργύριον αὐτῷ παρέσχε καὶ μεγάλως ἐτίμα.